Bobbels

“Fay gaat op de trap zitten en haalt uit de rechtersteekzak een pen en uit de linker een lichtblauw blokje post-its. De pen is van het ziekenhuis waar ze haar operatie had en in de rechterbenedenhoek van de post-its prijkt het logo van de zorginstelling in de grote stad. Fay neemt overal gratis pennen mee. Je weet nooit wanneer je ze nodig hebt. Zoals nu. Ze communiceert al drie dagen met post-its. Het maakt haar bedachtzaam.”

De geweldige Writer’s Guide to the Galaxy heeft haar eigen magazine: The Galaxy Gazette. Ik sta in de eerste editie met mijn verhaal ‘Bobbels‘.

Levenselixir

Dit verhaal verscheen op de website van De Optimist.

Terwijl opa’s kist de grond in gaat, steken Charlie en ik de straat over naar Café Bakker. In de achterzaal staan hoge tafeltjes, er zijn sandwiches met kaas en preparé. We zullen starten met koffie en eindigen met pintjes. Het leven is mooi geweest voor opa Dorus en een week geleden was dat leven tot de laatste druppel op.

Ik sta in Hard//hoofd Magazine 2!

Het afgelopen jaar was woelig, en veel heb ik niet geschreven, maar daar komt nu volop verandering in! Te beginnen met een publicatie in Hard//Hoofd Magazine met het thema ‘Rituelen’.

Ik schreef een verhaal ter ere van mijn broer Maarten, van wie we vorige week de 10de sterfdag herdachten. Want hoe doe je zoiets eigenlijk, herdenken? Die vraag spookt door het hoofd van het hoofdpersonage, dat niet geheel toevallig Celine heet. Oh, en de titel van het verhaal is ‘De M van mayonaise’. Da’s ook niet geheel toevallig.

Lees het hier.

Elias

‘Ga weg,’ zegt hij.

Elias en ik zitten tegenover elkaar in het deurgat van het huis dat hij sinds kort bewoont. Het huis van zijn moeder en grootmoeder. Tussen ons in ligt een stenen boord van de soort die pikzwart kleurt wanneer het regent. En dat doet het hier vaak. Al vijftig jaar krijgt hij regenvlagen over zich heen en toch blijft hij gaaf.

Scherpe randen

“In mijn mond jongleerde mijn tong met de zoute vliesjes. Ik had moeten weten dat het een leugen was, een zorgvuldig ingestudeerd verkooppraatje toegespitst op hippe dertigers die met het milieu begaan zijn. Zo zag ik er blijkbaar uit.”

Lees het volledige verhaal bij Hard//hoofd.

De illustratie is van Rueben Millenaar.

Gele vlag

“En ik kan niets doen behalve lezen. Vivi zit in me en mijn collega’s hebben nog niet ontdekt wanneer iemand genezen kan worden verklaard, dus blijft de gele vlag voorlopig wapperen, net zoals ze dat deed op De nieuwe trouw in tijden van cholera. Alleen heb ik geen stuurman aan boord, en al helemaal geen geliefde waar ik een leven lang naar heb gehunkerd.”

Lees het volledige verhaal bij Virusverhalen.

Wie dit leest is een stalker II

We hebben WIE DIT LEEST IS EEN STALKER op stickervellen geschreven en plakken de woorden op lantaarnpalen in de stad. Terwijl we van haar ouderlijk huis naar het centrum zijn gefietst en onderweg een sticker op een bankje hebben geplakt, heeft Nora geen woord gesproken. Ze tuurde slechts over het vlakke boerenland dat door de spoorweg in tweeën werd gesneden en ik heb de steeds donker wordende wolken weerspiegeld gezien in haar waterige, groene ogen.
Ze draagt geen mascara vandaag, wel parfum. Bij mij is het net andersom.
‘Parfum is voor jezelf,’ zei ze eens, maar ik ben zeventien en heb enkel geld over voor dingen die je kan zien, ook als dat betekent dat ik mijn eigen ogen zwart moet schilderen.

Flash-Fiction: Kopenhagen

Daags na mijn verjaardag kwam hij alsnog met verontschuldigende bloemen aanzetten, plus de belofte aan een chic etentje, later. Speels gekwetst lachte ik de kwestie weg. Ik had een bevestigingsmail van het Copenhagen Admiral Hotel in z’n mailbox opgemerkt. Nyhavn, Superkilen, het Operagebouw, ik wilde er al lange tijd heen.

Toen ik op de geplande datum thuiskwam, de inhoud van de koffer die ik snel zou moeten inpakken kant-en-klaar in gedachten, trof ik een leeg huis en geplunderde kasten aan. De kaart op tafel zei dat ik het even moest laten bezinken, dat we erover zouden praten, later.

Ik ben verdwenen

Woehoew! Met dit verhaal werd ik op 28 april 2020 één van de drie winnaars van de Korte Verhalenwedstrijd van Sebes & Bisseling Literary Agency. 

Ik ben verdwenen. De ene dag was ik er nog en de andere niet meer, of toch niet zichtbaar, niet waar ik moest zijn. Ze hebben me gezocht. Het duurde niet lang voor ik werd gemist. Bij sommige mensen duurt het een paar uur, een paar dagen. Er zijn zelfs unieke, sombere gevallen waarin maanden en jaren verstrijken en er van missen eigenlijk nooit echt sprake is.  ‘Vrouw ligt tien jaar dood in appartement’ lees je dan in de krant.

Wie dit leest is een stalker

“We hadden twee routes uitgestippeld en noemden ze ‘de jouwe’ en ‘de mijne’. Er was nooit twijfel over welke route we praatten, want onze bende bestond slechts uit jou en mij.”

Lees het volledige verhaal op de website van De Optimist.

De illustratie is van Ruben Gringhuis a.k.a. Gringocomics.